Aula Uniwersytecka w Poznaniu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aula Uniwersytecka
Ilustracja
fasada auli
Państwo

 Polska

Miejscowość

Poznań

Typ budynku

aula

Styl architektoniczny

neorenesans

Architekt

Edward Fürstenau

Rozpoczęcie budowy

1905

Ukończenie budowy

1910

Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, w centrum znajduje się punkt z opisem „Aula Uniwersytecka”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Aula Uniwersytecka”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Aula Uniwersytecka”
Ziemia52°24′28,30″N 16°54′56,89″E/52,407861 16,915803

Aula Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniuneorenesansowy budynek wzniesiony w latach 1905-1910 według projektu Edwarda Fürstenaua wraz z przylegającym do niego od strony północnej Collegium Minus na potrzeby Akademii Królewskiej. Znajduje się przy skrzyżowaniu ul. Święty Marcin i ul. Henryka Wieniawskiego, przy placu Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W dniu 7 maja 1919 inaugurowała w niej swoją działalność Wszechnica Piastowska – późniejszy Uniwersytet Poznański, od 1955 występujący pod nazwą Uniwersytet im. Adama Mickiewicza. Ponadto z auli korzysta również, wywodzący się z Uniwersytetu Poznańskiego, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu.

W 1946 w sali obradował Najwyższy Trybunał Narodowy sądząc niemieckiego zbrodniarza wojennego Arthura Greisera i wydając nań wyrok śmierci w ostatniej publicznej egzekucji w Polsce[1].

Doskonała akustyka auli sprawia, że jest ona też stałą salą koncertową Filharmonii Poznańskiej, a ponadto odbywają się w niej liczne imprezy muzyczne, z których najważniejszą jest Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Budynek zajmuje południowo-zachodni fragment pierzei otaczających plac Adama Mickiewicza, na terenie Dzielnicy Cesarskiej. Budynek swoją zewnętrzną formą nawiązuje do północnego renesansu. Wnętrze zajmuje sala na około 1000 osób przykryta sklepieniem kolebkowym. Pokrywa je wykonana w 1947 polichromia autorstwa Wacława Taranczewskiego (przedstawiają między innymi rydwan Apolla w otoczeniu muz). Zastąpiła ona oryginalną, przedwojenną, która znacznie ucierpiała podczas II wojny światowej. Obecny kształt wnętrzu nadał generalny remont z 2006, który między innymi zmienił kolor szafy organowej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Piotr Grzelczak, Zbrodnia i kara, w: IKS. Kultura w Poznaniu, nr 7/2016, s.44, ISSN 1231-9193

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]